سلامت دیجیتال همچون دیگر مفاهیم تکنولوژی‌های فراگیر هیچ تعریف مشخصی ندارد، اما جنبه های نویدبخش آن بسیار وسیع است. سلامت دیجیتال در اواسط دهه آغازین قرن بیست یکم به عنوان یک اصطلاح مبهم بین مردم رایج شد که نسبت به عبارات پیشین خود مثل “سلامت همراه” و “سلامت بی‌سیم” گسترده تر و پیشرفته تر بود.
میزان تکامل چشم اندازهای سلامت و کنترل آن در ۱۵ سال گذشته چندان مشخص نیست، اما شاید بتوان گفت که اکوسیستم سلامت هنوز به سطح تحولی انقلابی نرسیده است. ممکن است نگاهی اجمالی به موج توسعه خلاقانه مثل اینترنت اشیا (هم در حوزه مراقبت از بیمار و هم در مسائل دیگر) برای قضاوت کمی عجولانه و نادرست باشد. ما در این مطلب چند مورد از این پیشرفتها را بررسی و تحلیل می‌کنیم.
مچبند پایش بیماران اوتیسمی
محققان دانشگاه نورث ایسترن مچبندی طراحی کرده اند که داده های فیزیولوژیکی اوتیسم را با دقت ۸۴ درصدی بررسی میکند. دانشمندان توانسته‌اند به وسیله‌ی این مچ بند متغیرهای مختلفی مثل تعداد ضربان قلب، دمای سطح پوست، تعریق و حرکت را اندازه گیری کنند و به نتایج قابل توجهی دست یابند. در این آزمایش محققان به جای ساخت یک مچ بند سفارشی، از یک قطعه E4 مستقل، ساخت شرکتی به نام امپاتیکا استفاده کردند. این قطعه شامل یک سنسور سنجش تغییر حجم نوری، شتابسنج سه محوره، سنسور فعالیت الکترودرمال، ترموپیل مادون قرمز و یک ساعت داخلی است که میتواند افزایش زمان را با دقت ۰.۲ ثانیه اندازه گیری کند. اگر چه ممکن است پیش‌بینی وقوع غلیان یک دقیقه پیش از رخداد، از نظر زمانی قابل توجه نباشد، اما پرستار با توجه به همین بازه‌ی زمانی میتواند بیمار را آرام کند.
متیو گودوین، یکی از پروفسورهای دانشگاه نورث ایسترن در اظهاراتش گفت:
اگر ما بتوانیم اعلانهایی پیشرفته در اختیار پرستاران قرار دهیم، دیگر نیاز نیست ۲۴ ساعت شبانه روز در کنار بیمار حضور فیزیکی داشته باشند.
گودوین همچنین اعلام کرد:
این گروه در تحقیقاتش تعداد زیادی از تکنولوژی های پوشیدنی را آزمایش کرد اما بلافاصله E4 را انتخاب کرد چراکه متغیرهای مستقل زیادی را آزمایش می‌کرد. علاوه‌براین قطعه E4، مزایای ثبت فعالیتهای فیزیکی از طریق شتابسنج را نیز دارد و داده های خام را در دسترس ما می گذارد.
گودوین همچنین اضافه کرد که: “این قطعه برخلاف اکثر تجهیزات پوشیدنی، فعالیتش را بر اساس یک الگوریتم مبهم و نامشخص انجام نمی‌دهد.”
به‌علاوه، این سیستم جریان داده را به صورت بلادرنگ ایجاد میکند و مبتنی بر تحلیل ابری و یکپارچگی اینترنت اشیا است. طبق گفته گودویگ جدای از این موارد، E4 مزایای دیگری نیز دارد: ” این سیستم در مقالات علمی مورد تایید قرار گرفته است و بدنه‌ی ضد آب و ضد ضربه‌ای دارد که آن را بسیار مقاوم می کند.”
استفاده از پهپاد برای انتقال نمونه های پزشکی و اورژانسی
ایده‌ی استفاده از پهپاد برای پاسخگویی به نیازهای اضطراری پزشکی، ایده‌ی جدیدی نیست. مهندسی هلندی در سال ۲۰۱۴ پهپاد حمل کننده‌ای اختراع کرد که دستگاه الکتروشوکی را حمل می‌کرد. طبق تحقیقات دانشگاه تکنولوژی دلفت، این تکنولوژی شانس زنده ماندن بیمارانی که دچار حمله های قلبی میشدند را بین ۸ تا ۸۰ درصد افزایش داد.
محققان نشان داده اند در واقع پهپادها میتوانند به موارد اضطراری شبیه سازی شده، سریع‌تر از آمبولانسهای سنتی پاسخ دهند.
محققان در آزمایش اخیر خود از پهپاد DJI Phantom 3 Professional برای رقابت با آمبولانس‌ها در شهر اربیل واقع در کردستان عراق استفاده کرده‌اند. پهپاد مجهز به منابع کمک‌های اولیه، به طور میانگین طی ۹۰ ثانیه به بیماران دسترسی پیدا کرد، این زمان ۱۲۰ ثانیه سریع‌تر از آمبولانس بود. با اینکه تعداد زیادی از پهپادهای پزشکی مربوط به پروژه‌های این حوزه در حال توسعه هستند، تعداد بسیار کمی از آنها تجاری سازی شده‌اند.
برای مثال در اوایل امسال شرکت یوپی‌اس و شرکت انتقالات شهری ماترنت، برای استفاده از پهپادها جهت تحویل نمونه‌های شامل خون و بافت جمع‌آوری شده، تیمی تشکیل دادند، البته اداره هوانوردی فدرال این پروژه را تحریم کرد.
سیستم پایش تعریق
“من آب بدنم را از دست داده‌ام”. این عبارت در دهه‌های اخیر در آمریکا پیش پا افتاده شده است. در اواسط دهه نود میلادی بود که جرج کارینِ کمدین، در یکی از برنامه‌هایش گفت: ” ما چه زمانی در آمریکا اینقدر تشنه شده‌ایم؟ آیا همه آنقدر آب بدنشان را از دست داده‌اند که باید منابع قابل حمل مایع خود را همیشه به همراه داشته باشند؟”
امروزه خطرات کم‌شدن آب بدن خیلی جدی است. اثرات جانبی عدم نوشیدن آب به اندازه کافی خطر آسیب در ورزشکاران، وارد شدن فشار به سیستم قلب و عروق، انقباض موقت مغز مثل کاهش حس هوشیاری یا حافظه و خطرات دیگر را افزایش میدهد. اما تعیین میزان آب مصرفی به شکل سنتی دشوار شده است. محققان دانشگاه کالیفرنیا، برکلی و نورثوسترن برای بهبود این وضعیت، به دنبال اختراع یک سیستم هستند که میزان سدیم عرق پوست را اندازه گیری کند. با اندازه گیری میزان تعریق از طریق این دستگاه، ورزشکاران می‌دانند چه مقدار آب بنوشند تا آب موردنیاز بدن خود را تامین کنند.
این تکنولوژی همچنین میتواند یک نشانگر زیستی را برای شناسایی فیبروز مربوط به کیست غدد فعال کند. قابلیتهای شناسایی این تکنولوژی با گذشت زمان برای سایر بیماریها نیز تکمیل خواهد شد.
هدف تحقیقات دانشگاه برکلی، بهبود آگاهی دانشمندان از معیارهای مربوط به تعریق و ارتباط نرخ تعریق و جریان خون در افراد سالم و بیماران دیابتی است. دانشمندان این دانشگاه نتایج تحقیقاتشان را در قالب یک مقاله در مجله ساینس منتشر کردند که در آن نظارت بر میزان تعریق ابزاری در دسترس برای ردیابی وضعیت آبرسانی (یا هیدراسیون) بدن است، آنها همچنین اعلام کردند تحقیقات بیشتر جهت آگاهی از عواملی همچون سن، حجم بدن و تاثیر رژیم غذایی بر ترکیب عرق دفع شده توسط بدن ضروری است.
سنسورهای پایش تعریق در درازمدت میتوانند به شکل مستقیمی با لباسهای روزمره یکپارچه شوند. مالیکا باریا، محقق دانشگاه کالیفرنیا در برکلی طی مصاحبه ای با NPR میگوید: مثلا شلوارکهای لیکرا یا یوگا برای این مسئله بسیار مناسبند، چرا که به طور دائم در بازه های مختلف زمانی با پوست شما در تماس هستند.
بیمه مبتنی بر داده
زیربنای صنعت بیمه مدرن به حدود سال‌های ۱۶۸۶ و دورانی برمیگردد که ادوارد لوید یک کافی شاپ در نزدیکی اسکله لندن تاسیس کرد. مشتریان میآمدند تا چای و قهوه ای بنوشند، شرطبندی کنند و یا شایعات را بازگو کنند. همانطور که بیبیسی توضیح میدهد، برخی از حاضران آن جمع شرط میبندند که جان بینگ دریا سالار نیروی دریایی پادشاهی باید به دلیل بیکفایتی در جنگ دریایی مقابل فرانسه، اعدام شود. در پس این فرهنگِ قمار بود که بیمه فرصت طلوع پیدا کرد. در آن زمان اگر کاپیتانهای دریایی میخواستند کشتی را بیمه کنند، میتوانستند از مشتریان بخواهند تا زیر قرارداد بیمه را امضا کنند. عبارت ” بیمه‌گر” از این روزها و از شرکت بیمه لوید در لندن شکل گرفت. اطلاعات (درمورد کشتیها، خدمه یا هر چیز مربوط به آنها) قسمت مهمی از کسب و کار بود. اما وقتی یک دریانورد بادبانها را میکشید، دشوار بود که کسی بداند تا زمان برگشت به بندر لندن چه اتفاقی برای آن کشتی خواهد افتاد.
صنعت سنتی هنوز به همین شکل منفعلانه است. مثلا در زمان ثبت بیمه عمر، متقاضی در حالی که سعی میکند از کار دلالان بیمه سر در بیاورد، نیاز دارد فرمهایی پر کند و آزمایشات پزشکی انجام دهد.
شرکتهایی مثل شرکت بیمه عمر اثوس میخواهند این معادله را عوض کنند. این شرکت که طبق تحلیلهایی پیشگویانه هدف‌گذاری کرده، میگوید درخواست بیمه عمر برای اکثریت متقاضیان فقط چند دقیقه طول می‌کشد. اکثر متقاضیان نیازی به انجام آزمایشات پزشکی ندارند. شرکتهای دیگر مثل لدر، فابریک و کوتیسی هم مدلهای کسب و کار مشابهی دارند.
جان هانکاک اعلام کرد ارائه بیمه عمر سنتی به مشتریان بایستی متوقف شده و سیاستهای تعاملی که دادهها را از دستگاههای پوشیدنی و تلفنهای هوشمند ثبت و ضبط میکنند، جایگزین آن شوند. این شرکت در سال ۲۰۱۵ پیشنهاد بیمه تعاملی عمر خود را به مشتریان ارائه کرد. در این طرح مشتریان با توجه به داده‌های ثبت شده در سیستم‌های همراه خود، به ازای انجام فعالیتهای ورزشی از طرف شرکت بیمه مشمول تخفیف میشدند.