حکمرانی الکترونیکی تعامل بین ذینفعان مختلف در حکومت را تسهیل می‌کند. این تعاملات به شرح زیر توضیح داده می‌شوند:
G2G-Government to Government
در این مورد، فناوری اطلاعات و ارتباطات نه تنها برای بازسازی فرآیندهای دولتی درگیر در عملکرد نهادهای دولتی است، بلکه برای افزایش جریان اطلاعات و خدمات در داخل و بین نهادهای مختلف استفاده می‌شود. این نوع تعامل فقط در حوزه حکومت است و می‌تواند هم افقی باشد، هم بین آژانس‌های دولتی مختلف و هم بین مناطق مختلف در یک سازمان و یا عمودی یعنی بین آژانس‌های ملی، ایالتی و محلی و همچنین بین سطوح مختلف درون یک سازمان با هدف اصلی افزایش بهره‌وری، عملکرد و خروجی باشد.
G2C-Government to Citizens
در این مورد، یک رابط کاربری بین دولت و شهروندان ایجاد می‌شود که شهروندان را قادر می‌سازد تا از ارائه خدمات کارآمد سرویس‌های عمومی بهره‌مند شوند. این امر دسترسی و دسترس‌پذیری خدمات عمومی را از یک سو گسترش می‌دهد و کیفیت خدمات را از سوی دیگر بهبود می‌بخشد. این امر، گزینه‌های انتخاب شهروندان را برای انتخاب زمان تعامل با دولت (به عنوان مثال ۲۴ ساعت شبانه روز، ۷ روز هفته)، از جایی که با دولت ارتباط برقرار می‌کند (مثلا مرکز خدمات، کیوسک بدون نظارت و یا خانه یا محل کار) و نحوه تعامل با دولت (از طریق اینترنت، فکس، تلفن، ایمیل، چهره به چهره و غیره) افزایش می‌دهد.
G2B-Government to Business
در اینجا، ابزارهای مدیریت الکترونیکی برای کمک به جامعه کسب و کار – ارائه‌دهندگان کالاها و خدمات استفاده می‌شود تا به صورت یکپارچه با دولت تعامل داشته باشند. هدف این است که کاهش خط قرمز، صرفه‌جویی در وقت، کاهش هزینه‌های عملیاتی و ایجاد یک محیط کسب و کار شفاف‌تر در هنگام برخورد با دولت ایجاد شود. ابتکارات G2B می تواند مبادله مانند صدور مجوز، تهیه و جمع‌آوری درآمد باشد. همچنین می تواند شامل تبلیغات و حمایتی از قبیل تجارت، گردشگری و سرمایه‌گذاری باشد.
G2E-Government to Employees
دولت تا حد زیادی بزرگترین کارفرما و مانند هر سازمان است، باید با کارکنان خود به صورت منظم تعامل داشته باشد. این تعامل یک فرایند دو طرفه بین سازمان و کارمند است. استفاده از ابزارهای ICT به ایجاد این تعاملات سریع و کارآمد از یک سو کمک کرده و سطح رضایت کارکنان را از سوی دیگر افزایش می‌دهد.
منبع: https://byjus.com